سخنرانی چند دقیقه قبل “بنیامین نتانیاهو” نخست وزیر اسراییل در مجمع عمومی سازمان ملل متحد از نظر من حاوی چند نکته قابل ذکر بود:
یک- خالی بودن بیش از نیمی از سالن سخنرانی در زمان سخنرانی رهبر اسراییل در مقایسه با استقبال نسبی از سخنرانی رییس جمهور ایران، در مقایسه با سالن خالی در سالیان گذشته و به هنگام سخنرانی محمود احمدی نژاد، قابل تامل و عبرت آموز بود.
دو- ناراحتی و نگرانی و خشم نتانیاهو از سیاست فعال جدید ایران در تعامل با جامعه بین المللی و انفعال و انزوای اسراییل در این میان کاملا آشکار بود. آشکار بود که رهبر اسراییل ایران احمدی نژاد را بسیار می پسندد و از ایران روحانی بیزار و متنفر است.
سه- رهبر اسراییل با این سخنرانی نشان داد که شاید قادر باشد در نبردها و جنگهای نظامی برنده باشد، ولی جنگ قلوب و اذهان و دیپلماسی عمومی در جامعه بین المللی را از پیش باخته و خود نیز تلویحا به این موضوع اشاره کرد ونسبت به آن آزرده بود.
چهار- نتانیاهو مکررا از رهبران عرب منطقه خواست تا علیه خطر ایران با اسراییل متحد شوند. این موضوع را باید جدی گرفت و به آن بی اعتنایی نکرد.
پنج- سخنان نتانیاهو نشانگر درستی رویکرد نوین بین المللی ایران، تاثیر اظهارات اخیر روحانی و حمایت بخش خیرخواه و دورنگر و صلح دوست اندیشمندان و سیاستگران در جامعه بین المللی از تعامل شرافتمندانه با ایران و نادرستی مواضع دلواپسان ایرانی، اسراییلی، عرب و غربی بود.
شش- خلاصه آن که به گفته تحلیلگر میهمان شبکه الجزیره انگلیسی: سخنان نتانیاهو “ساده” و “ساده لوحانه” بود.
