نمی دانم چرا آدم در این صفحه مجازی بیشتر احساس صمیمیت می کند و بی اختیار حرفهایی که سالیان سال در دلش تلنبار شده بر زبان میآورد.
چند صباحی است که بحث های اصلاح طلبی داغ شده و در شهرهای مختلف جلساتی برگزار می شود، بنده نیز در یکی از این جلسات به طور مداوم حضور دارم، تقریبا در همه جلسات عرض کرده ام اگر می خواهیم اصلاح طلب باشیم، اول از هر چیز باید نفس خودمان را اصلاح کنیم، تا زمانی که خودمان اصلاح نشویم، امکان ندارد در اصلاح جامعه مفید واقع شویم، قصد نصیحت ندارم می خواهم خاطره ای بنویسم:” سال ۸۸ تقریبا دو ماه مانده به انتخابات، نزدیک پنجاه نفر از دوستان جمع شدیم تا برای مهندس موسوی ستاد تبلیغاتی باز کنیم، بعد از یکی دو جلسه برای انتخاب مسئول ستاد رای گیری کردیم، تقریبا اکثریت مطلق حاضران بنده را انتخاب کردند. آقای افشار سلیمانی مسئول ستاد استان بود، مدتی کار کردیم، نمی دانم چه اتفاقی افتاد که آقای غریبانی را به جای افشار سلیمانی مسئول ستاد استان کردند، همان روز اول آقای غریبانی بنده را به ستاد استان دعوت کردند، با دو نفر از دوستان رفتیم، آقای غریبانی گفتند که بنده را به عنوان مسئول ستاد مشکین شهر قبول ندارند، دوستان همراه من اعتراض کردند که ما مسئول ستاد مشکین شهر را به شکل دموکراتیک انتخاب کرده ایم و ربطی هم به استان ندارد. بعد از چانه زنی زیاد، آقای مهندس غریبانی موبایل خود را در آورد و پیامک هایش را نشانمان داد، تعداد ۲۳ نفر ار دوستانی که به بنده رای داده بودند و مدتی هم همکاری کرده بودیم و اکثرا شماره تلفنهایش را بلد بودم، پیامک فرستاده بودند که فلانی اندیشه های ” پان ترکیسیتی” دارد و صلاحیت مسئولیت ستاد مهندس موسوی را ندارد!