مثل روال معمول هرسال، سال 1394 را با بیداری بهار دل­انگیز دامنه­ی همیشه سرفراز سبلان و با
عطر فرمایش پیر فرزانه­مان با شعار «دولت و ملّت، همدلی و همزبانی» شروع کردیم، به دیدار هم رفتیم، جویای حال هم شدیم و دست هم را به گرمی فشردیم و تا امروز یازده ماه چه روزهای خوش و شاید تلخ را پشت سر نهادیم، به صدها دستاوردهای علمی و تحقیقی جوانانمان و دانشمندانمان در راستای شعار «ما می­توانیم» افتخارکردیم و شاهد سربلندی و شکوفایی ایران عزیزمان بودیم و قطعاً شاد شدیم چون وارثان اصلی این انقلاب یعنی شهدای عزیزمان حتماً شاد بودند و هستند و اینک در روزهای پایانی سال در آستانه­ی آزمایشی بزرگ دیگر قرار داریم و آن انتخابات دهمین دوره­ی مجلس شورای اسلامی و پنجمین دوره­ی انتخابات مجلس خبرگان رهبری می­باشند که شرکت در آن­ها مبیّن شعور، احساس وظیفه و حسّ تکلیف ما خواهد بود. همه خُرد و کلان، پیر و جوان، زن و مرد می­دانند که انتخابات فرصتی است برای ظهور و تجلّی ملّت تا بتوانند از میان کاندیداهای تأیید صلاحیّت­شده، فرد اصلح را انتخاب و با رأی خود وفاداری به آرمان­های انقلاب اسلامی را ابراز نمایند و نیک واقفیم که انتخابات نماد مردم­سالاری دینی است تا مردم بر اساس حقّی که دارند تصمیم بگیرند و در این برهه­ی حسّاس تاریخی لازم است مراقبت شود تا از هر گونه اقدامی که منجر به ایجاد شبهه و تلخ­کامی این نمایش اقتدار ملّی می­شود! قویاً پرهیز گردد، شهر ما و زادگاه پرافتخار ما با آن پیشینه­ی تاریخی و با آن همه بزرگان و علما و دانشمندان و ادبا و هنرمندان و داشته­های علمی و مدنی و دینی و ادبی خود باید بیشتر احساس مسئولیت کند. اخلاق خوب انتخاباتی باید سرلوحه آحاد مردم بخصوص جوانان پرشور و فهیم منطقه­مان قرار گیرد، آن­هایی که احساس تکلیف نمودند و پتانسیل­های لازم را در خود یافته و به عنوان کاندیدا وارد عرصه شده­اند، وظیفه­ی دینی و ملّی و میهنی خویش را انجام داده­اند و می­خواهند با گرم کردن تنور انتخابات و دادن فرصت بیشتر انتخاب کردن به تفکّرها و سلیقه­های گوناگون به دِین خود عمل نمایند که مبارکشان باشد؛ ولی همشهریان فهیم تکلیف ما رأی­دهندگان چه خواهد بود؟ ما دارای جامعه­ی بشدّت سنّتی و از نظر طرز تلقی سخت بهم تنیده داریم، هرگز همدیگر را در روزهای سخت و یا حسّاس تنها نگذاشته­ایم. در هر بازه زمانی در کنار هم، برادر هم، و یار و غمخوار هم و آشنایان و دوستانی فهیم و مهربان و بردباریم، اگر به فرض قرار بود فقط کاندیدای موردنظر ما حضور داشته و پیروز شود و صحنه­گردان انتخابات تنها او باشد دیگر انتخاب کردن و رقابت سالم چه معنایی می­توانست داشته باشد؟! در جامعه­ای که همه منافع شخصی خود را مقدّم بر منافع جمع بدانند قطعاً سیر قهقرایی خواهیم پیمود. این تفکّرها و اعتقادات ما در فروع است که به یکدیگر هویت و وجود می­بخشند، پس باید همدیگر را تحمّل کرد و سخن حقّ را پذیرفت؛ حتّی اگر از جناح رقیب باشد.

این روزها هم می­گذرند، بیایید آخرتمان را شخصیت و هویتمان را فدای دنیای دیگری نکنیم! صادق باشیم و از اتهام­زنی­ها و تهمت­های ناروا به همدیگر و تعصّب­های ویرانگر قومی و طایفه­ای و شایعه­پراکنی و تخریب همدیگر به خاطر اَحسنت­گویی و خوشایند فعالان کاندیدا یا طرفداران دو آتشه آن­ها بپرهیزیم. فراموش نکنیم خدایی ناظر بر اعمالمان هست که از رگ گردن بر ما نزدیک­تر است و فردایی است که سعادت و بدبختی ما در آن تجلّی پیدا خواهد کرد. طرفداران رقیب را تافته­ی جدابافته ندانیم و به خود اجازه ندهیم از فرصت­های پیش­آمده سوء استفاده نماییم و به همدیگر نتازیم و به هم حقّ بدهیم که در مهلت مقرر قانونی به سخنان و برنامه­ها، قابلیّت­ها، صداقت و راست­کرداری­ها و دینداری و تقوی و تعهّدها و مدیریت­ها و مردم­داری و عدالت­محوری و لیاقت­سالاری همه کاندیداها را با حضور در جلساتشان بسنجیم و در روز آخر به دور از هرگونه تعصّبات خشک و اسیر جوّ شدن­ها به استنتاج برسیم و نهایتاً فرد اصلح را انتخاب نماییم تا خدای ناکرده بعد از فردای انتخابات به رأی اشتباه خود نبازیم و نسوزیم زیرا این ما هستیم که رأی می­دهیم و راه را هموار می­کنیم.

هرگز فریب غوغاسالاری­های احتمالی و جوّسازی­های سیاسی و جریان­سازی­ها را نخوریم و نبازیم، مهمّ نیست که کاندیدای موردنظر تو وارد مجلس نشود! به خودت تبریک بگو که در انتخابات، جانب دینداری نگه­داشتی و آگاهانه با مطالعه­ی کامل رأی دادی و در حقیقت نباختی و تو مسئول رأی توأم با شعورت هستی، که وجداناً پاسخگو خواهی بود، سخن کوتاه، چه کنیم که ما نسلی هستیم که حالا تاوان بداخلاقی انتخاباتی گذشتگان خود را پس می­دهیم که هنوز هم بدعت­های غلط دروغ را به دوش می­کشیم، قول­های استخدام دروغین، وام­ها و طرح­های دروغین، پست و مقام­ها و وعده و وعیدهای دروغین و پایمال­شدن لیاقت­سالاری­ها، از خود می­پرسیم آیا واقعاً جایگاه این کُهن­شهر زخم دوران­دیده این است؟ که هنوز در شهر ما رایج است و شاید خواهد بود … !

پس این هم می­گذرد، بیایید با توجه به موقعیّت خطیر منطقه همدیگر را دریابیم! ما همان دوستان و آشنایان و همشهریان خونگرم دیروزیم و فرداها هم با همان مهربانی و عاطفه، یار و غمخوار هم خواهیم بود … پس، «ما همیشه با هم می­مانیم».

                         خدایا چنان کن سرانجام کار               تو خشنود باشی و ما رستگار

اشکان صابری

کارشناس ارشد مدیریت اجرایی mba