محمدی نصرآبادی : دیشب خبر خداحافظی آقای سلیم زحمت دوست از عالم سیاست را خواندم. خبری با عکسی لبخند به لب و پرمعنا از ایشان
سرم سنگین شد و شرمسارانه دست زیر چانه ام بردم و با ایشان لبخند زدم . یک شادی ساختگی و پر از درد و اندوه

بنی آدم اگر اهل منطق باشد، ماحصل زندگی همنوع خود را با کارنامه و عملکرد آن شخص می سنجند، نه با آرمانهای و تصورات خودش . بیشتر ما هنوز یاد نگرفته ایم که محبت کنیم و عشق بورزیم و دیگران را آنگونه که هستند بپذیریم، نه آنگونه که باید باشند.

زلیم خان که بود و چه کرد ؟
سالها پیش نشریه ای به نام وراوی چون نهالی در این شهر پا گرفت. در اتاقی قدیمی ، چند نفر از اهالی ادب و فرهنگ شهرمان دست به دست هم دادند و وراوی، که به تصدیق دوست و دشمن نمونه اش در این شهر دیگر نیست، متولد شد. باعث و بانیش آقای زحمت دوست بود ، همان زلیم خان خودمان.
وراوی آغاز یک حرکت بود برای ترویج نوشتن و خواندن و مهمتر از همه هویت طلبی و نقد عملکرد مسئولین شهر.
زلیم خانی که من می شناسم محافظه کار نبوده و نیست و از گفتن آنچه به نظرش صحیح تر است، ترسی نداشته و ندارد. زمان شناس است و به فساد آور بودن قدرت اعتقاد تام دارد. حرمت قلم را نیک می داند و قلمش را به مال و متاع دنیا نمی فروشد.
زلیم خانی که قلمش مداحی بلد نبود، در این جامعه نقد ناپذیر، چه زخم زبانها که نکشید و چه تهدیدها که نشد و حتی تا آستانه اخراج از حرفه اش پیش رفت.
زلیم خان معصوم نبوده و نیست. تنها هم و غمش آتیه زادگاه و مردمانش بود و این مهم در سطر سطر نوشته هایش مشهود است
من نو آموز در این چله زندگانیم با هزاررنگان صد چهره، به مرتبتی از شناخت رسیده ام که با خواندن یک مقاله از یک نفر به سر ضمیر و هدف و عرضش پی ببرم. سبک نگارش وراوی زلیم خان مثل انشاهای اخیرش ساده بود برای آگاهی بخشی و فهماندن قومی که به سادگی گول می خورند. اگر پر از تشبیهات نه چندان خوشایند است، نه برای توهین که برای تنبیه است. من پشت این تشبیه ها، دلی می بینم دردمند و دردآشنا که بنایش اصلاح امور مردمی است که از قدرت افکار عمومی غافلند و چون کبک سر در برف برده و چشم بر حقایق و وقایع روزگار بسته اند … آری قلم زلیم خان گاهی تازیانه می شود اما این تنبیه از سر دلسوزی است.
زلیم خان آمده بود تا به ما در حد توانش، گفتن و نترسیدن ، خواندن و نوشتن و مسئولیت پذیری و جوابگو بودن یاد بدهد.

با زلیم خان چه کردند ؟
رسالت یک نویسنده و نقاد اجتماعی نوشتن است و فهماندن ، شاید با آرمانها ، اهداف و اغراض من نوعی متفاوت باشد اما ارزش خواندن و اندیشیدن را دارد، امـــا همگان اینگونه نمی پندارند و سالهاست که در این مملکت بدعتی نامبارک پا گرفته و قومی بر آمده اند که برای ابراز وجود و انکار مخالف، به جای خواندن و فهم مطالب یک کتاب ، صرفا دنبال غلطهای املایی اش می گردند.
مقابل زلیم خان یک عده بودند که جنبه انتقاد را نداشتند و به جای جوابگو بودن و اصلاح امورات و رویه هایشان، به زلیم خان و وراوی اش تاختند و در این نشریه را گل گرفتند و با تهدید و بهتان عرصه را بر او تنگ کردند …
آری مطابق سیری تاریخی، سیاهی ها آمدند و چراغ زلیم خان عصر ما دیگر آن نور سابق را ندارد.
اما من نوعی که در این تاریکی دنبال نور امیدم ، از دور سوسویی می بینم….
زلیم خان شاید تنها به نظر برسد، اما رفتنی نیست !
به فرض محال هم که برود
اندیشه و طریقت زلیم خانی زنده است …