ایلقار نیوز:مردم آذربایجان از زمانهای دور بر این باور بودند که بیداری طبیعت بر روی چهار عنصر آب و آتش و باد و خاک هست
و چهار هفته قبل از عيد، و به مناسبت همين چهار عنصر روزهاي چهارشنبه را براي اجراي مراسم انتخاب کرده اند. اين هفته ها عبارتند از: ۱) سوچرشنبه سي ۲) اُد چرشنبه سي ۳) يئل چرشنبه سي ۴) توپراق چرشنبه سي
اولين چهارشنبه را «سو چرشنبه سي» نامیده می شد
صبح چنين روزي قبل از اينکه آفتاب بالا بيايد، کنار آب رفته و کوزه هاي سفالي را پر از آب ميکنند، روي هم آب پاشيده و
در نهايت ناخنهاي خود راگرفته از روي آب مي پرند و حين اين کارها چنين ميگويند:
«اوغورلوغوم دوشسون سو اوستونه»
دومين هفته را نياكان ما تحت عنوان «اود چرشنبه سي» نام نهاده اند كه مظهر حرارت و نور و روشنايي است.
آتش، نور و حرارت است كه به طبيعت روح تازه ميبخشد و به زمين حرارت ميدهد.
عصر اين چهارشنبه مردم آتش درست کرده و از روي آن ميپرند. در ضمن اين کار چنين ميگويند.
«آتيل باتيل چرشنبه/ آينا كيمي بختيم آچيل چرشنبه/ …»
سومين هفته آخر ماه فصل زمستان را پدران و مادران ما تحت عنوان «يئل چارشنبه سي» نامگذاري كرده اند، چون در اين هفته باد با آمدن خود به زمين و طبيعت زندگي و نويد بيداري ميدهد. سروده این چهارشنبه هم که اغلب از زبان کودکان شنیده میشده این بود
«قاش- قاباقلي بير بولوت/ آل گونشي بورويور/ يئل پوفله‌يركن فلوت/ داغين قارين كورويور.»
و نيز کساني هم به نيت برآورده شدن آرزوي خود زير درخت سؤيوت ( بيد مجنون) رفته
خواسته هاي دلشان را آرزو ميکردند.
آخرين چارشنبه(چرشنبه) سال نيز تحت عنوان «تورپاق چرشنبه سي» نامگذاري شده است كه طبيعت با جذب گرما و حرارت بيدار ميشود. اين روز در نزد مردم با نام «ايلين سون چرشنبه سي» مشهور است. در آخرين چرشنبه سال «تورپاق» با قدرت و كمك «سو»،«اُد» و«يئل» جان ميگيرد.
در حال حاضر، این مراسم در زندگی ماشینی ما از یادها رفته و جای خود را به چهارشنبه سوزی داده.
آتش بازی در شب چهار شنبه سوری در زمان ناصرالدین شاه و به وسیله ی فرانسوی ها در ایران رواج پیدا کرد. در ابتدا فقط برای سرگرمی شاه این نمایش انجام می شد پس از آن مردم هم در این سرگرمی سهیم شدند و دستور نمایش آن در میدان توپ خانه صادر شد و مردم در آن جا به تماشای آتش بازی می ایستادند و کم کم به شکلی که امروزه اجرا می شود در آمد.
و اما امروز میبینیم که این آیین کهن به دست فراموشی سپرده شده و جای خود را به فشفشه و ترقه های چینی داده تا مردم ایران(البته بعضی ها ) با سرگرم شدن با آن پول خود را در جیب بعضی ها بریزند و مردم آزاری و وحشت و ترس عقده ی خود  را بر سر همشهریان خود خالی کنند. واقعا چی شده که این رسم اصیل را فراموش کردیم و باز هم از چینی ها تبعیت میکنیم . دیروز در بازار مشکین نمونه ای از بالن آرزو ی مردم چین  رو دیدم که به فروش می رفت جای تاسف هست که ما با این همه قدمت تاریخی ،در جشن مختص به خود از وسایل ساخت  چین استفاده میکنیم .